En zij kwamen in Elim aan – bleekneusjes

Koloniehuis Elim op SchiermonnikoogDuizenden kinderen gingen in de crisisjaren, en ook ver na de Tweede Wereldoorlog naar een zogenoemde gezondheidskolonie. Kinderen die daarvoor in aanmerking kwamen werden ook wel bleekneusjes genoemd. Ze werden veelal op advies van de schoolarts zes weken op vakantie gestuurd. Je kwam voor een verblijf in een gezondheidskolonie in aanmerking als je bij voorbeeld astma of bronchitis had of als je te mager was. Aan de kinderen werd verteld dat ze zes weken op vakantie gingen. In die tijd stond men er niet bij stil dat dit toch wel heel ingrijpend was voor jonge kinderen. De meesten waren nog nooit van huis geweest.We leefden in een tijd van, je moest niet zeuren. Het was allemaal heel goed bedoeld. De kinderen hoefden immers niet naar school en konden er heerlijk spelen met andere kinderen. En het was voor hun eigen bestwil. Maar veel kinderen hadden last van heimwee en ze misten hun ouders, vriendjes en de school. Maar ondanks dat, kon je er als kind veel plezier hebben en de hele dag spelen aan het strand en in de bossen. Tientallen van deze koloniehuizen waren verspreid over heel Nederland. Vaak bevonden ze zich aan de kust, in de bossen van Drenthe of op de Veluwe. Op het eiland Schiermonnikoog stonden twee koloniehuizen: het Christelijke Koloniehuis Elim en het Rooms-katholieke St. Egbert. Zo’n 700 kinderen logeerden elk jaar weer, zes weken in een van beide tehuizen op het eiland.Pas in 1972 is het koloniehuisgebeuren gestopt. De bleekneusje waren waarschijnlijk ‘op’ en er kwam een einde aan het fenomeen Kinder Vakantie Koloniehuis. Veel voormalige ‘Bleekneusjes’ kijken ondanks de minder mooie kanten van het leven in zo’n tehuis, toch vaak met veel plezier terug naar die bijzondere periode in hun leven.